این روزها مانند سایر روزهایم ملقب به بلاتکلیفی است.نه سخت است و نه آسان،نه خوش میگذرد و نه بد؛اما به آینده امیدوارم؛به اتفاقاتش،تغیراتش،بلند پروازی هایش.

امید،تنها دارایی من در این روزهای بی نوایی است.امیدی که درون مایه ی – شاید - توهم است؛از اینکه روزهای خوب خواهند رسید.

پیش نوشت: این نوشته برای کسانی است که میخواهند از تمام قابلیت هایشان استفاده کند و هدف والایشان را فدای هیچ و پوچ نکنند،شاید برای کسانی خانه ای امن و خیالی آسوده می خواهند خوشایند نباشد.

اگر بخواهیم با خودمان کمی صادق باشیم، تنها دستاورد ما در زندگی، توسعه‌ی مدل ذهنی‌مان است.

ما بخش عمده‌ای از زمان خود را صرف زنده‌مانی می‌کنیم: درس خواندن، دانشگاه رفتن، شغل پیدا کردن، ازدواج کردن، فرزند دار شدن، رفاه، تامین سرمایه برای بازنشتگی و به جا گذاشتن میراث برای خرید یک گور مناسب و در شأن خودمان، همه از جنس زنده‌مانی هستند.

همه‌ی اینها قرار است انجام بشوند تا

پیش نوشت:ممنون از خانم جعفری (روزنوشت های یک کوالا)بابت دعوت به چالش بیست سال آینده خود را چگونه می بینید.

بیست سال بعد 39 سال خواهم داشت؛به دلیل آنکه میخواهم مسیر جدیدی برای خودم بسازم دو سال بعد هم برایم قابل بیش بینی نیست چه برسد به بیست سال بعد...

   به نظرم لازم بود قبل از این چالش،چالش دیگری وجود داشت به اسم

🔹از دست خودتون و بی اراده گی های تان خسته شدین؟
🔹برنامه ریزی میکنین اما عمل نمی کنین؟
🔹به خودتون قول میدین ولی بد قولی می کنین؟
🔹براتون پیش اومده که برنامه مطالعاتی چیده باشین ولی عمل نکرده باشید؟

مدیر سر کلاس آمد گفت: صبح بخیر کلاس یازدهمی ها جلسه امروز در مورد سرآغاز یک سفر است.شروع بقیه زندگیتان ؛دو سال دیگر همه شما پیش دانشگاهی تان را تمام خواهید کرد،سه سال دیگر در دانشگاهی که می خواهید مشغول به تحصیل خواهید شد،پنج سال دیگر شغلتان را شروع خواهید کرد،خیلی از شما برای موسسات و شرکت‌های معتبر کار خواهید کرد،بعد از آن ازدواج خواهید کرد و احتمالا خانه خواهید خرید،۱۰ سال دیگر زندگی که آرزویش را دارید، برایتان فراهم می شود. ۱۵ سال دیگر ۳۰ سالتان خواهد شد و بعد از آن